Niet alle littekens zijn zichtbaar. Sommige zitten diep vanbinnen, verborgen voor de buitenwereld. Het zijn littekens die ontstaan door woorden en daden, niet door fysiek geweld. Woorden kunnen raken, net zo scherp als een mes, en hun sporen achterlaten in de ziel. Ze blijven hangen in gedachten, herhalen zich als een echo in het hoofd, soms zelfs jaren later.

Denk aan de harde woorden van een vreemde op straat, die je uitgescholden heeft zonder reden. Of de subtiele, maar constante steken van een verbaal agressieve ex-partner, wiens woorden als druppels gif je zelfvertrouwen langzaam hebben uitgehold. Soms zijn het niet eens woorden, maar blikken, stilte, of afwijzing – een gebrek aan erkenning dat bijna net zo pijnlijk is.

De verborgen littekens door woorden en daden vragen om aandacht, begrip en heling. Het is tijd om deze onzichtbare pijn serieus te nemen. Om te erkennen dat woorden kracht hebben – zowel om te breken als om te helen. En om ruimte te maken voor verhalen van hen die zwijgen, maar diep vanbinnen lijden.